Er blijkt een genre te zijn voor mijn nieuwe liefde in het schrijven: verhalende gedichten. Het heet prozapoëzie en nu ik weet dat het genre dus bestaat, heb ik het gevoel dat het mag. Een thema in mijn prozapoëzie is wit zijn en dan bijvoorbeeld witte problemen en het calvinisme en de witte oplossingen daarvoor (hogere hypotheek bijvoorbeeld), maar niet altijd. Het is ook gewoon liefdevol af en toe.
Nagano Gold
Ik trek mijn bescherming af en glij weg in de pas en ik vraag mij af wie het hier nou echt leuk vindt, 400 meter in een ronde, Sven Kramer Nagano Gold’s Viking PM hardstaal, geslepen. Met onze hang naar toen het nog sneeuwde en vroor, van dagen dat kinderen thuis bleven wegens ijsvrij en van waterkou die langzaam vrieskou werd en van ongestolen tassen langs de sloot, van eeuwige boterhammen met kaas, oud in een hergebruikt zakje, van hooi op de wagens straks, al kwam de lente nog lang niet en was de zomer onmetelijk ver, maar we konden wel het ijs op, of eigenlijk konden we alleen het ijs op en verder was er geen hol te doen en dus was dat wat we deden, schaatsen, en om de een of andere reden doen we dat nog steeds en rijden we in treintjes van witte mensen op de ijsbaan, dicht in elkaars aura, het calvinisme najagend.
Terwijl ik vecht tegen de weerstand om langs de kant te gaan zitten kijk ik opzij naar langsglijdende witte mensen en fantaseer ik over een huwelijk met een witte man van mijn leeftijd, net op tijd dus, en dat we dan in een dorp gaan wonen met andere witte mensen en een flinke erfenis van beide kanten straks waarvan we nu alvast een elektrische Renault kopen en hij dan een baan in de consultancy en ik part-time schrijver en verder veel in de moestuin waar hij dan om moet lachen hoe bevlogen ik daarin ben, moestuinieren, en ik ook lachen, wel wat schaapachtig, want dat ben ik dan daar wel in ons luchtkasteel onder één kap.
En ik schaats door zonder huwelijk of zicht daarop en ik denk dat ik anders ben omdat ik mijn haar roze heb, maar eigenlijk laat ik alleen maar zien dat ik hetzelfde ben of in ieder geval zou willen zijn en dat is ook zo, daar op de schaatsbaan is er geen nostalgie naar koude winters maar naar wat het leven zou kunnen zijn, maar nooit is geworden.
TIEN GOLD
Hé pap heb je je paraplu nog, die met die regenboog, ik wil hem lenen, zeg je, en je zal hem komen ophalen en dan even rijden met je vader want zijn vrouw heeft dat eigenlijk liever niet, jij in hun huis, maar ach het voordeel is dat je elkaar niet aan hoeft te kijken ook zijn nieuwe leven niet en zo zitten jullie daar op de N213 in de bus als op een dek op een schip maar dan zonder zee want daar kan je niet komen met de bus met radio 10Gold aan en je denkt de lijn tussen calvinisme en cult is dun.
En als het dek weer uitkijkt op het huis met haar erin zeg je opeens ik neem de paraplu mee naar pride want ik ben lesbisch. En iedereen vindt het goed, je vader en de paraplu die eindelijk wordt bevrijd van die benauwende Zuid-Hollandse doorstroommentaliteit en ja ook die grote witte masculine bus en ook die vrouw in dat huis en ook je ziel, toen je brein voor zijn beurt besloot te zeggen dat je een misdaad hebt begaan tegenover God waar geen hond meer in gelooft omdat hij is verzonnen door wantrouwende mannen, iedereen vindt het goed.
En je opa en oma vertel je het nog steeds maar niet en ik hoop dat je dat niet doet, want ze willen niet dat je het vertelt, ze willen gewoon dat je lacht als ze zeggen dat je een vriendje, of vriendinnetje dat kan natuurlijk ook, mee mag nemen en dat je dat gewoon doet of dat je zegt, ik denk een vriendinnetje net zoals dan heteromeisjes zeggen ik denk een vriendje want niets is aannemelijk volgens de niet bestaande god die 1 op de 15 mensen gay heeft gemaakt en ik denk dat dit verhaal niet gaat over dat je niet begrepen wordt nu, het gaat over dat je niet begrepen werd toen en dat het onwennig is een glimp te ervaren van hoe het had kunnen zijn.
Witcoin
Ja zeggen ze, omdat het traceerbaar is kun je niet meer illegale dingen kopen en dus is alle illegaliteit opgelost en ik denk ja leuk wel vooral voor die kinderen in Jemen die kunnen dan eindelijk zeggen in de rechtbank hé waar heb je dat geld vandaan, kijk hiero, en dan zegt de rechter nu is alles opgelost.
En je kunt er nu nog niets van kopen behalve ander opgeblazen geld en als dat saai wordt maken ze er kunst van, bitcoinart en ook dat blazen ze dan weer op maar dat is heel normaal voor kunst en verder kun je er ook mee uit eten in Arnhem bitcoinstad van Nederland maar je kunt er ook daargeen computer van kopen om te gaan minen dat komt allemaal straks.
En omdat het geen banken heeft, is het sociaal zeggen ze maar dat kunnen ze niet echt uitleggen en uiteindelijk iets van dat het een wapen is tegen het communisme ofzo en dan denk ik die dreiging hebben we hier niet echt maar dat kapitalisme gaat het daar nog wat tegen doen en als ik dat dan zeg, zeggen ze dat het Afrika gaat redden, heel fijn enzo want Afrika kan nu we eerst hun mensen hebben verkocht en het daarna leeg hebben geplunderd en het nu verdort in de verzengende hitte omdat we hierboven voor onze beurt de aarde aan het leegzuigen zijn wel een redding gebruiken.
En op haar kanaal legt Jeroen Huisman of Jolanda van Nunspeet – soms doen ook meisjes mee dat is dan feminisme maar zelf vinden ze dat dat allang is opgelost – vanuit Portugal – zo even surfen, offline – ons uit hoe je het doet, de witcoin laten werken en verder de halfgekleurden mensen ook voor je laten werken maar dat zeggen ze niet, ze zeggen dat die mensen natuurlijk ook mee mogen doen, iedereen mag meedoen maar eerst even een pornstar martini graag en een mojito, local en ik koop alvast een stukje grond hier voor je neus weg en ik betaal het met dat sneue oude geld waar jullie nog mee werken en waarvan ik al vanaf mijn geboorte meer van heb.
Fijn Jolanda, dat iedereen mee kan doen in de witte mensen wereld, nu ook voor andere kleuren beschikbaar. En ja ik weet dat het bedacht is door een man met het goede intenties maar heel veel dingen zijn verzonnen met goede intenties, het is de mensheid die in massavorm gewoon wat hebberig wordt.
De prins en de brouwer
We fietsen samen langs de Prinsengracht en ik heb een lange jurk aan, zandkleurig met een zachte glans en jij hebt je mooie pak aan en je bent sowieso al knap en ik zit op de stang, vrij onstabiel gezien de dunne stang maar het levensgeluk schept balans lijkt en je zegt dat mensen naar ons kijken en ik voel me opeens dat meisje waar mensen jaloers op zijn omdat ze het zo goed voor elkaar heeft met haar bloemen in haar hand omdat ze net een voordracht had, vooruitgefietst door die jongen die zacht in haar oor fluister dat hij van haar houdt, maar wat die mensen daar niet weten is dat als we vijf minuten later op de lommerloze Marnixstraat fietsen, daar onze relatie stopte althans deze die we hadden omdat jij zegt dat je niet weet of je de toezegging wel aan zou kunnen of je dan na de zomer mijn echte vriendje wordt en ik denk alleen maar daarvoor wordt je toch na de zomer pas mijn vriendje.
Ja ik had het kunnen weten dit is een relatie van eerst Prinsengracht, te mooi en ietwat onpraktisch maar dat geeft niet omdat je zo wordt toegejuicht en dan Marnixstraat, zo’n plek waar dan opeens de wind opsteekt of de wolken opkomen terwijl het zonnig was, zo’n plek waar je na een tijdje doorhebt dat er geen bomen zijn en dan Brouwersgracht en jij gaat je storen aan alles wat je net mooi vond en we tikken bijna een vrouw aan, ik ben uit balans door die stang en het leven en ze kijkt wat bozig en het kan haar helemaal niet schelen dat ik lijk op een Griekse godin, net zoals ook jij daar niet meer van kunt genieten lijkt, terwijl je me eerder wel zo noemde en ik vraag me af wat nu echt is, welke straat, welke toezeggingen, welke liefde.
VOLVO
Hé zegt hij, geld maakt inderdaad niets uit, de dingen mooier of groter, ze doen me eigenlijk niets en ik stel me voor hoe hij binnenkomt in zijn huis net nog in de stad maar het lijkt er al lang niet meer op, het huis wat eigenlijk geen ziel had tot zijn kinderen er waren en nu dan opeens heel veel en hij loopt door de glazen deur met zwart staal, die je nu overal ziet maar met die vogelstickers erop voor de kleine is het natuurlijk niet zoals de architect het had bedoeld maar eigenlijk interesseert het hem geen donder allemaal, als hij vrouw ziet aan tafel met de kinderen, die vrouw die heel normaal lijkt maar eigenlijk een wezen van andere planeet is om ons hier op aarde te leren dat je niet moeilijk moet doen om lief te hebben.
En ik zie hem staan bij zijn overleden zusje aan het bed daar op de IC en hoe hard hij moet huilen, niet alleen om het haar verliezen, maar ook omdat hij altijd dacht dat ze nog tijd hadden om alle wonden te helen. Zusjes horen niet sterven dacht hij.
En ik weet voor hem is niets meer aannemelijk in dit verhaal, het huwelijk niet, de rollen niet, de kinderen die gezond zijn niet, ik niet, zijn vader niet, zijn vroeger niet, het nu niet. Misschien alleen dan het geld, dat was er altijd al, maar daarvan kun je geen tijd kopen, daarvan koop je dan een nieuwe Volvo en dan denk je vooral past er een kinderzitje in. Tijd maakt ons niet dankbaar. Het ontbreken ervan doet dat wel.
Temptation
Het leek zo goed bij me te passen, zo’n 27 jarige jongen uit een kleine gemeente, niet omdat het nou zo goed bij me past, maar omdat al het andere nog niet had gepast, zelfs degene die heel goed bij me leek te passen en dus fantaseerde ik dat we dan in elkaars armen lagen in een bed met witte lakens en dat we dan ontroerd zouden zijn over hoe mooi het is, ondanks de negen jaar verschil, zo met elkaar en dat we elkaar een knik geven en daarmee de jongen die eerder goed bij me leek te passen een plekje zouden geven en verder hem het veld laten ruimen in mijn gedachten en ik bevrijd van alle twijfel en heel gelukkig daar in die kleine gemeente zonder echt goede verbinding naar Amsterdam terwijl het daar wel vlakbij ligt en naar zee duurt het eigenlijk ook best lang nog, maar dat geeft in mijn gedachten allemaal niets.
En we zien elkaar op het station en hij lijkt niet echt op de jongen die ik had bedacht terwijl hij wel hetzelfde praat zoals hij appt, hij liegt dus niet, maar dat eenvoudige is vooral leuk in tekstvorm, als stijlfiguur. En ik wil niet echt weten wat hij heeft gedaan en nog gaat doen en hij bij mij ook niet en hij zoent me en ik ben opgelucht want het viel dus mee en we hebben toch maar seks en hij komt wel en ik niet en de ontroering tussen ons komt ook maar niet en terug in de woonkamer zegt hij dat hij Temptation Island mooie televisie vind en ik zeg dat ik het nog nooit heb gezien en hij zegt laten we het kijken en ik zeg oke leuk en hij zoekt naar een aflevering die hij goed vindt en klaagt over de Videoland-app en dan kijken we de finale van Delphine, haar uitbarsting en ik denk vooral, zij heeft gewoon wel heel lang verkering, al tien jaar en ik denk ook er zijn dus mensen die buiten Twitter verkondigen dat Temptation Island mooie televisie is en toch vraag ik, eh blijf ik hier slapen of niet en hij zegt nee, lijkt me goed als je naar huis gaat, misschien andere keer, en ik denk, ja ligt dus aan mij en ik ga naar huis en denk ik ga nooit nog een keer de liefde van mijn leven vinden en ik denk ook wie gaat er nou in godsnaam in Beverwijk wonen.
Witte mensen huilen
Reizen met de hond in Spanje, zo zonder plan en zonder doel en dat je dan gewoon wel ziet waar je uitkomt, zo kun je overal uitkomen en dat je dan precies bij de leuke plekken uitkomt, dat is dan wat je bedenkt en wat anderen lijken te hebben maar dat is dus eigenlijk nooit wat het is, het is eigenlijk best wel pittig om alleen te reizen zonder plan en zonder doel maar dan wel met een hond in een land waarbij het heus niet duur is maar ook niet allemaal zo goedkoop is dat je je kan gedragen als een witte koningin.
En daar lig je dan in je kamer met lage plafonds waar je juist een hekel aan hebt en zonder tuin naast je huis, hoezo heet het dan een casa rural denk je, als het aan een weg ligt met beton en een bus naar Bilbao elk half uur en waarom zitten al die Spanjaarden daar nou in dat witte licht, daar worden ze zo goor gelig van en met die rode parasolletjes lijkt het net een menselijke Wibra, goedkoop vooral en je moet huilen, echt wittemensenhuilen, want je bent verdrietig over dat het niet is zoals je had bedacht, zoals het universum het had bedacht voor witte mensen zoals jij, gemakkelijk en zonder echte zorgen en nu heb je opeens wel zorgen of de bus dan nog wel gaat en of je erin mag met je hond, vast weer niet.
En je weet dat je straks weer thuis zult komen en daar dan na een tijdje zonder blikken of blozen zal zeggen het was niet verkeerd, en daar zit je dan tussen met je rode wijn met rum en sinas, geweigerd door de bus en je snapt eindelijk, witte mensen doen er soms wat langer over, dat vrijheid niet is dat je elke kant op kan gaan, maar dat je je welkom voelt.
Schrijven in Spanje
Ik heb veel gereisd om erachter te komen dat ik dan het liefste thuis schrijf in een cockpit van beeldschermen met een melkopschuimer met havermelk, omdat ik nu eenmaal liever niet zo derdewereldlanderig koeien wil gebruiken voor cappuccino en ook om dan eindelijk te weten dat hoe mooier het uitzicht is, hoe verleidelijker het is om dan toch even dat witte zandstrand dat je zag op Google op te zoeken en daar een foto van te maken voor Instagram en onderweg terug even langs zo’n geplaveid weggetje te zitten op zo’n schattig krakkemikkig stoeltje en een unieke ervaring op te doen met een local die er dan de hele dag zit en die trakteren op een klein koffietje onder een druivenrank en dan toch een wijntje en als er dan een lelijk uitzicht is dan helpt dat ook niet want hoe lelijker het uitzicht hoe sterker mijn drang is om het te veranderen naar iets mooiers met zo’n geplaveid weggetje want dat is wat ik had bedacht om mij te laten schrijven.
En dan in de trein terug de regen te horen op de ramen, die grijze luchten en de bevrijding van de grijze luchten te voelen en die lelijke achterkanten van België en dan eindelijk te gaan naar een plek die ik al ken, thuis, waar het grijze weer goddienietbestaatzijdank nog even doorzet want hier heeft mijn innerlijke dialoog weinig tegenin te brengen.
En ik kijk naar buiten en zie dezelfde boom als ik een beetje verder naar links kijk en ik denk, zou het een esdoorn zijn, met dat blad zo, of is het blad daarvoor te klein, en dan schrijf ik weer verder, mijn schouders ophalend dat mijn betere werk ontstaat uit zelfverklaarde gevangenschap zonder joligheid of lokale koffie, daar waar ik de romantiek moet opzoeken in mijn pen en niet beleven daarbuiten.
Dat spectrum
Ja nee ik ben denk ook wel autistisch ik heb dus ook trekjes van genialiteit en multimiljonairiteit en niemand snapt mijn grappen.
De diagnose was heel makkelijk, ik keek in de spiegel en begon een startup en zei dat ik mij waarschijnlijk wel in het spectrum bevond.
Net als dat het eerder cool was om te doen alsof je zwart was totdat je dan opeens echt zwart zou zijn of echt autistisch dat zou natuurlijk wel echt klote zijn.