We leren allerlei soorten diëten aan. Het ketodieet, waarbij je geen koolhydraten eet om in een ‘ketogene (heilige) status’ te komen. Het intermediate fasting, waarbij je een paar uur wel eet en dan heel veel uur niet. Montignac, waarbij je vet en koolhydraten alleen afzonderlijk mag eten. Glutenvrij eten, omdat gluten échte dikmakers zijn en slijm veroorzaken in je lichaam. Weight Watchers, waar je een miraculeus puntentelsysteem moet bijhouden en ik vooral denk, zou dit naar boven of naar beneden afgerond zijn? Sonja Bakker, met ongelimiteerd eierkoeken en Optimel Framboos. Oh en het zuurbasedieet, waarbij je vooral eet naar de PH-waarde en je dus kiest voor alkalische voeding.
En we kennen allemaal wel iemand die met een van deze dieten is afgevallen. Ik ben echter zelf nooit die persoon. Ik volg ze soms even, en dan geef ik het op. En vervolgens shop ik wat tussen de dieten.
En volgens mij ben ik niet de enige, die dan tijdens de borrel even een beetje keto doet en dan heel veel kaas op een klein toastje plempt. Of even glutenvrij eten, want gluten, maar wel veel rijst want in Azië eten ze ook veel rijst en daar is niemand dik. Of ik lunch met een focus op alleen eiwit en groente, maar dan toch een paar croutons. Die met veel olijfolie (want keto).
We weten hoe de diëten werken. Maar we weten eigenlijk helemaal niet wat een gezond normaal dieet is. Sterker nog: de dieten werken alleen maar, omdat we niet zo goed weten wat normaal is. Zelfs ons lijf weet dat niet meer zo. Zo is het effect van de ketogene status, dat je lichaam energie kan maken uit suiker en vetten. Van nature kunnen we dat gewoon prima zelf, maar doordat we een verkeerd voedingspatroon hebben, kunnen we het niet meer. Met keto kunnen we dat weer terugdraaien, inderdaad. Of met Sonja en haar eierkoeken.
Of misschien wel met een normaal voedingspatroon? Probeer het eens op te noemen. Hoeveel vezels en eiwitten heb je nodig per dag, hoeveel koolhydraten is een gezonde max, en wat is je max aan verzadigde vetten en zout? Lukt het niet? Geeft niet, mij ook niet. Sterker nog, niemand weet het.
Ik leerde dat iedereen om mij heen die ik het vroeg, van sportjunk tot enorme dikke man die ik aan het interviewen was over 60 kilo afvallen, iedereen zou hertentamen voedingswaarde mogen doen. Niemand die ik gesproken had, wist de juiste basiscijfers op te lepelen.
En dat terwijl het er maar zes zijn en er niets is wat je niet mag eten. Dit is mijn lijstje: minimaal 35 gram vezels, minimaal 60 gram eiwit, maximaal 250 gram koolhydraten, maximaal 50 gram vet, waarvan 22 gram verzadigd en maximaal 6 gram zout.
Ik besloot eens bij te houden of ik er wel aan voldoe, zonder er echt op te letten. Na een paar dagen was de conclusie: ik voldoe totaal niet. De vegan yoghurt die ik had gekozen (want vegan, dus gezond), gaf enorm veel calorieën, maar geen vezels. Drie eieren zonder brood gaven gewoon teveel vet en ik miste de vezels. Ketocrackers met kaas waren te vet. Sowieso waren de vezels een flinke partypooper in dit verhaal, dat redde ik nooit. Vaak wel voldoende eiwit, verzadigd vet en zelfs zout gingen wel goed, als ik een pietsje strenger werd. Maar ik ging alsnog finaal af op de vezels. Ik haalde er maximaal 25 op een dag. En dat waren de goede dagen.
Ik ben hierin niet alleen. We hebben 30 tot 40 gram vezels per dag nodig, maar eten er gemiddeld 15 tot 23 gram (ik vind dit ook gek, normaal is een gemiddelde gewoon één cijfer, maar misschien omdat de mensen die dit gingen uitzoeken, zo schrokken dat ze toch maar een range toevoegde ofzo. Van het weekendcijfer tot het doordeweekse cijfer, om het toch nog wat op te leuken). En met onze huidige voedingspatronen en die idiote aangeleerde gewoonten, is het onmogelijk om er gedachteloos aan te voldoen. Ook als je denkt dat je best wel gezond leeft, zoals ik.
Goed, dan is dit het moment voor een hosannaverhaal toch? Over hoe geweldig en eenvoudig het is om genoeg vezels binnen te krijgen?
Nee man. Het voordeel is, je hebt geen honger meer en valt als je wilt, best wel snel af. Maar het omgooien van het dieet is dus wel even herprogrammeerwerk. Een dieet volgen waarbij je gewoon heel veel kaas mag eten, maar niet het toastje, is inderdaad eenvoudiger. Maar dat is niet vol te houden en, denk ik, niet echt gezond.
Ik beloof: geen hosanna-verhalen over diëten en plantaardig utopia’s, of foto’s van mij op een Frans marktje zuigend aan een druif (genietend van het idee dat dit reisje dan nu op de zaak kan. Dat denk ik tenminste altijd bij de foto’s, van mensen op vakantie). Een paar handige trucs, geen regels. En recepten die niet meer dan een kwartiertje voorbereiding kosten.
En geen (bijna geen) gezeur over biologisch of dat je alleen maar plantaardig mag eten. Je zult merken dat je behoefte aan zuivel en vlees afneemt, maar dat is jouw route, niet mijn doel.
En oke, hier en daar wat kleine feitjes over eten, maar dat is dan meer omdat ik het niet kan laten. Je mag het vergeten. Als je het lijstje maar niet vergeet met je vijf voedingswaarden. Dan is het prima vol te houden.
Over mij
Ik ben Anneke Kortleve en ik ben zes maanden geleden bevallen van een baby. Tijdens de zwangerschap lachte mijn vroedvrouw en zei, je eet zeker genoeg taartjes. Ik zei, nee, helemaal niet en toen dacht ik, maar vier deze week. VIER! Ik at nooit taartjes. Ik had ergens gelezen dat je zin kreeg in zoet als je een meisje kreeg en toen was ik er vrij content over. Ik zag er ook gewoon prachtig uit toen ik zo zwanger was. Als een dikke godin, die de 25 kilo extra (jup) droeg met trots.
Voor mijn zwangerschap woog ik 73 kilo met 175 cm. Mijn eeuwige streefgewicht was 69 kilo (zoals bijna iedere Nederlandse vrouw, 69 kilo, 39 jaar). Ik had een prima figuur, een best wel afkledende smaak qua kleding en een goed koppie. Ik kon het wel hebben, die paar kilo extra. Het waren er ook in goede tijden maar vier, meestal vijf, soms zeven en een korte tijd (tijdens de lockdown) acht.
Maar het stoorde wel. Die vijf kilo maken dat je in bikini op vakantiefoto’s staat en denkt, medium leuk, deze deel ik niet. Dat je nooit helemaal vrij genoot van een taartje (behalve dan tijdens de zwangerschap, hence de 25 kilo). Dat je even je buik intrekt als je een nieuw shirt past, want dat gaat er nog af. Dat was het eigenlijk sowieso, dat je altijd nog dacht dat het eraf zou gaan.
Nu terug naar de zwangere ik. Je dacht misschien dat mijn kind heel groot zou worden, zeker omdat ik met 41 weken en 6 dagen beviel. Was ze niet. Ze was 3300 gram. Na de bevalling telde ik maar 7 kilo minder.
Iedereen zei dat die 18 kilo met borstvoeding zou verdwijnen. Als sneeuw voor de zon. Was niet zo. Ik bleef na tien weken vrolijk steken op 81 en een beetje: precies de kilo’s die ik nutteloos aan was gekomen tijdens de zwangerschap. En ik kon voeden wat ik wilde.
Ik stond al bijna in de dieetshop. Beetje keto, beetje glutenvrij, beetje honger lijden (vooral dat). Maar dit keer kon ik niet naar binnen. Ik ben alleenstaande moeder, dus ik trek de kar in mijn eentje. Ik kan geen hongerlijden.
En zo werd brandstof maken, mijn startpunt. Ik viel binnen een maand 4 kilo af en de maanden daarna, steady 1,5 kilo. Ik was binnen 7 maanden op mijn oude gewicht en nu ben ik nog steeds aan het afvallen, gewoon door op te letten hoeveel vezels ik eet en of ik niet ergens een uitschieter maak in calorien.
Overigens, dat ik niet wist wat je precies moet eten, is best wel bijzonder voor iemand die heel haar leven kookt. Die in elk vriendenboekje schreef ‘kok’, bij wat ze later wilde worden. Iemand die al drie keer een nieuw concept heeft ontwikkeld voor een kookboek, maar gewoon niet zo’n volhouder is, want ook met die concepten, ben ik snel afgeleid. (Klopt. Het patroon is mij ook niet ontgaan.) Maar het is niet vreemd. Ook koks die ik het vraag, hebben geen idee. Het zijn ook andere mensen, de koks of de diëtisten. En dan heb je mij. Ik houd van gezond eten, maar ik houd ook van frikandelbroodjes. Ik ben geen dietist. En ik houd van koken, maar ik word sacherijnig van recepten die ongezond zijn. Dan denk ik alleen maar, ja zo kan ik het ook. En nu hang ik een beetje in het midden en weet je wat, ik hang daar goed.
Misschien is de tijd aangebroken dat ik iets volhoud. De slanke lijn, het afronden van een kookconcept,
Leuk als je meegaat op mijn reis.