Ik moest een wijze les leren over mijzelf in de zelfliefde en zelfontwikkeling: ik houd enorm van koken. Maar koken voor jezelf is dus ruk. Groente snijden, rijst of aardappelen koken, stukje vis erbij. Dat is een beetje de max die je aankunt, en als je daarvoor nog boodschappen moet doen dan is het wel gedaan. Eigenlijk al bij die boodschappen.
De meeste mensen weten dit al zo lang ze op kamers zijn. Ik niet. Ik heb jarenlang niet doorgehad dat koken voor jezelf eigenlijk best wel gedoe is. Ik eet het ook best wel vaak half staand op.
Vaak dacht ik dan dat het lag aan hoe ik het at. Ik zou een ritueel moeten inbouwen als ik alleen at. Er echt van genieten. Dus stak ik een kaars aan. Geen grap, ik stak een kaars aan als ik alleen ging eten. Voor drie dagen en daarna stopte ik ermee. Ik vergat het weer. Het hielp ook niet. Natuurlijk niet. Zittend aan tafel, zonder boek, met die kaars aan: alsof ik mijzelf straf gaf. Terwijl ik al voor mijzelf heb gekookt. Ik heb geprobeerd beter te kauwen (schijnt supergoed te zijn), mijn telefoon weg (schijnt supergoed te zijn), het eten te bedanken (oké, nee).
Ik had het voor ik zwanger was denk niet zo door dat het niet aan het eten zelf lag, maar aan het koken, omdat ik toen veel buiten de deur at, voor vrienden kookte of iets aan het proefkoken was voor een of ander recept of een etentje. Maar tijdens mijn zwangerschap kwam ik erachter: ik ben eigenlijk net zoals de andere mensen. Ik houd niet van voor mijzelf koken. Ik vind het leuk om voor anderen te koken, echt belachelijk leuk, maar 80 procent van de tijd kook ik voor mijzelf en dat is niet mijn hobby. (Ja, beetje zoals de Disneyprinses die ook gewoon moet poepen)
Dus nu heb ik een onderscheid gemaakt. Soms kook ik. Voor vrienden ga ik inderdaad graag uit mijn culinaire panty. Dat vind ik geweldig. Soms ben ik aan het preppen, dan maak ik zuren of ga ik fermenteren. Dat vind ik wel heel leuk, want het is koken maar dan niet met een einddoel.
En soms maak ik brandstof. Brandstof is dus al het eten dat ik alleen eet. Het lijkt op koken zoals normale mensen koken die niet van koken houden maar niet kunnen bestellen omdat ze teveel kinderen hebben of een geweten. Maar brandstof maken, betekent nadeken over de voedingswaarde van wat je eet (vezels dus), en minder dan over de exotiek en spannende combinaties.
In dit blog vertel ik dus alleen over brandstof maken, maar met slimme trucs lijkt het haast op koken. Nergens doe ik voor hoe je een leuke sausstreep trekt of vraag ik je meer dan 20 minuten te koken. Want koken, dat is voor de andere dagen van de week, of voor andere mensen.
Ik vind trouwens het maken van brandstof nu ook niet meer vervelend. Met een goed plan is het een beetje zoals ik het ook prima vind om stof te zuigen, best wel meditatief en het geeft veel voldoening, omdat je weet hoeveel vezels je eet.
En mindfull eten? Laat zitten. Al eet ik tijdens het stofzuigen.