Ik moest een wijze les leren over mijzelf in de zelfliefde en zelfontwikkeling: koken voor jezelf is dus ruk. Groente snijden, rijst of aardappelen koken. Dat is een beetje de max die je aankunt, en als je daarvoor nog boodschappen moet doen dan is het wel gedaan. Eigenlijk al bij die boodschappen.
De meeste mensen weten dit al zo lang ze op kamers zijn. Ik niet, omdat ik zo van koken houd.
Vaak dacht ik dan dat het lag aan hoe ik het at. Ik zou een ritueel moeten inbouwen als ik alleen at. Dus stak ik een kaars aan. Geen grap, ik stak een kaars aan als ik alleen ging eten. Voor drie dagen en daarna stopte ik ermee. Ik vergat het weer. Het hielp ook niet. Natuurlijk niet. Zittend aan tafel, zonder boek, met die kaars aan: alsof ik mijzelf straf gaf. Ik heb geprobeerd beter te kauwen (schijnt supergoed te zijn), mijn telefoon weg (schijnt supergoed te zijn), het eten te bedanken (oké, nee).
Ik had het voor ik zwanger was niet zo door omdat ik toen veel buiten de deur at, voor vrienden kookte of iets aan het proefkoken was voor een of ander recept of een etentje. Maar tijdens mijn zwangerschap kwam ik erachter: ik ben eigenlijk net zoals de andere mensen. Ik houd niet van voor mijzelf koken. Ik vind het leuk om voor anderen te koken, echt belachelijk leuk, maar 80 procent van de tijd kook ik voor mijzelf en dat is niet mijn hobby. (Beetje zoals de Disneyprinses die ook gewoon moet poepen)
Dus nu heb ik een onderscheid gemaakt. Soms kook ik. En soms maak ik brandstof. Brandstof is dus al het eten dat ik alleen eet. Het lijkt op koken zoals normale mensen koken die niet van koken houden, maar niet kunnen bestellen omdat ze teveel kinderen hebben of een geweten. Brandstof maken, betekent nadeken over de voedingswaarde van wat je eet (vezels dus, hier en daar wat zuren), en minder dan over de exotiek en spannende combinaties.
Ik vind trouwens het maken van brandstof niet meer vervelend. Of, nee wacht. Het valt in de categorie keuken schoonmaken: je moet het doen, want anders ziet je huis eruit alsof je een GHB-verslaafde bent, in zo’n tentje langs het spoor. En dan blijkt het maar 10 minuten te kosten en ben je blij dat je het hebt gedaan.
En mindfull eten?
Al eet ik tijdens het stofzuigen.