Dagboek, 12 mei 2025
Ooit begon ik met een blog over mijzelf als paniekdertiger en dat was leuk, tot ik eigenlijk erachter kwam dat mijn titel wel intens was, want mannen zouden ervan schrikken. Ik had geen idee dat mannen die daarvan schrikken, mannen zijn die je niet wilt daten, daar had ik wel een stukje aan kunnen wijden, maar toen had ik daar achter kwam had ik het blog al opgeheven. Daarna borrelde lang, erg erg lang, het idee van een boek over een nieuwe mensorde en het boek zat in mijn hoofd en ik begon en ik ontdekte dat ik al die tijd zwanger was geweest en mij een veel hoogdravendere baby had voorgesteld dan het boek dat ik hier aan het schrijven was. Ik had denk ik gehoopt dat ik ondertussen dan was getransformeerd tot David Mitchell en dan niet die comedian maar die met die virtuoze boeken en dat ik dan een boek zou schrijven waarvan David zou zeggen, nou goed bedacht, leuk dat ik er een collega bij heb. Toen ik vrijwel zeker was dat ik niet een nieuwe David Mitchell zou worden, ging het boek naar leuke verhalen als ik interessant wilde doen. En toen werd ik echt zwanger en heel dik en toen besloot ik dat ik heel graag wilde schrijven over eten en hoe ik na mijn zwangerschap weer heel slank werd en dat werd een heel leuk boek en dan precies zoals ik ben, maar ook wel pittig want ik durf het dan niet in te sturen naar een uitgever. En toen kreeg ik plotseling een column, over alleenstaand ouderschap en dat eiste van mij dat ik ging schrijven over wie ik was en ik hoefde dus niet op zoek naar een uitgever en even was het zo een moment dat alles was begonnen, nu dan echt, eindelijk ben ik er ook onderdeel van, van het schrijven. En toen werd het weggenomen omdat er een persoon niet mee eens was en de redactie vond dat ik dat moest oplossen en dat lukte me niet, nee natuurlijk niet, ik had nog nooit iets met hem op kunnen lossen zonder een stukje van mijzelf te verkopen en dat wist hij en ik liet het over mij heen gaan en daarmee werd ik een persoon die ik niet ben, niet wil zijn, maar ik was af, terug bij start en ik wist het. En ik kreeg een brok in mijn keel die niet echt wegging, maar gelukkig was er toen opeens liefde in mijn leven en ik werd bang dat hij wegging, net zoals poef mijn column of mijn ex, en ik weet dat daar maar een ding op zit, dat ik dan weer ga schrijven (mij aan hem vastklampen kan dan ook, maar is niet succesvol gebleken) en nu moest ik dus weer beginnen. Maar ik was wat onzeker geworden over wat ik dan schrijf, tot ik een stukje teruglas van mijn boek, dat boek waarin ik hoopte dat ik David Mitchell dan fan van zou worden, en toen besloot ik, ik vind dit eigenlijk leuk geschreven. Ik had dit ook wel af kunnen maken destijds, net zoals al die projecten die ik dan niet afmaakte of niet af mocht maken. En dus komt er hierbij een volgorde van hoe ik het ga schrijven, gewoon op volgorde van praktisch zijn met een realistisch tijdsschema. Ik schrijf dat halve kookboek af over vezels wanneer ik er zin in heb want nou ja, wie zit er eigenlijk nu nog te wachten op weer een boek over gezond eten, ook als het sarcastisch en grappig is geschreven. Ik ga een mail sturen naar alle uitgevers over dat ik graag nog wat wil schrijven over alleenstaand moederschap omdat het eigenlijk altijd alleen maar gaat over dat het zwaar is en hoe je moet leunen op anderen en dat maakt natuurlijk alleen maar onzeker en dat moet gewoon dit jaar want anders ben ik alles vergeten, maar ik denk dat het nooit ergens word geaccepteerd, al is het maar omdat ik moet uitleggen waarom mijn column was gestopt. Dus nu ja, dat is dan afgehandeld maar. En dan ergens in 2027 schrijf ik dat grappige boek over de nieuwe mensorde en waarschijnlijk wordt dat een beetje deceptioneel young adult boek ofzo, of weet ik veel wat de doelgroep is, maar ach, het mooie is, wie zit er nog te wachten op een nieuw boek over een nieuwe mensorde?
Alleen ik, want ik schrijf het, dus nu ja, dan kan ik het maar beter een beetje grappig maken voor mijzelf.